Πήγα στο γήπεδο του Ηφαίστου για να δω τον αγώνα του Αγίου Ιεροθέου με το Αιγάλεω για την Α’ κατηγορία ΕΠΣΑ και πραγματικά όσο έβλεπα τις φιλότιμες προσπάθειες των παικτών και των δύο ομάδων σκεφτόμουν και αναρωτιόμουν διάφορα. Χάρηκα καταρχήν που μια ιστορική κατηγορία της πόλης μας όπως ο Άγιος Ιερόθεος κόντραρε στα ίσα μια καλύτερη του (σήμερα τουλάχιστον) ομάδα. Και λέω σήμερα γιατί δεν έχω πλήρη άποψη της δυναμικότητας του Αιγάλεω άσχετα με τη βαθμολογική του θέση.
Όπως και να ‘ χει είδα τους παίκτες του Αιγάλεω να κάνουν καθυστερήσεις στα τελευταία λεπτά, όλες σκόπιμες, για να κρατήσουν τη νίκη. Μου άρεσε επίσης η γεμάτη κερκίδα από τους περιστεριώτες φιλάθλους γιατί όπως και να το κάνουμε ένα ματς κόντρα στο Αιγάλεω πάντα συγκινεί και προκαλεί ενδιαφέρον. Μου άρεσε επίσης η ωραία ατμόσφαιρα παρά τη παρουσία φιλάθλων του Αιγάλεω που είχαν ισχυρή προστασία από τις αστυνομικές δυνάμεις.
Από την άλλη πλευρά έβλεπα το Αιγάλεω κι έλεγα «πως κατάντησε έτσι μέσα σε λίγα χρόνια από την Α’ Εθνική να παίζει στην Α’ ΕΠΣΑ». Δεν με νοιάζει να σας πω την αλήθεια για το Αιγάλεω όμως από την άλλη πλευρά το λυπάμαι και μακάρι να μην καταντήσουμε κι εμείς σαν το Αιγάλεω.
Πριν από δέκα χρόνια αν θυμάστε ήταν στα ντουζένια του. Με «παράγκα» βέβαια και όχι τίμια όπως ο Ατρόμητος έφθασε μέχρι την Ευρώπη. Είχε καλή ομάδα αλλά η οποία πάντα είχε την εύνοια της δαιτησίας εκείνα τα χρόνια. Τη φράση «Το Αιγάλεω και ο Ολυμπιακός να κερδίζουνε και όλοι οι άλλοι να πάνε να γαμη….» έχει μείνει άλλωστε στην ιστορία. Το Αιγάλεω της παράγκας έκανε λοιπόν τον κύκλο του, έφυγαν οι Μητροπουλαίοι, ήρθαν άλλοι άνθρωποι ίσως πιο νοικοκύρηδες ίσως όχι, σημασία έχει ότι τώρα παίζει στις αλάνες της Αθήνας.
Εμείς πια από την άλλη πλευρά της Καβάλας έχουμε τώρα τον Ατρόμητο στα ντουζένια του. Έντιμα και καθαρά, χωρίς διαιτητικά σπρωξίματα. Τον Ατρόμητο των δύο τελικών που ποτέ δεν έχει παίξει το Αιγάλεω, τον Ατρόμητο των τριών συνεχόμενων συμμετοχών στην Ευρώπη που ποτέ επίσης δεν έχει παίξει το Αιγάλεω. Τον Ατρόμητο που όλη η Ελλάδα αναγνωρίζει και μιλάει για εκείνον με τα καλύτερα λόγια σε κάθε γωνιά και το τότε Αιγάλεω της παραγκούπολης.
Και αναρωτιέμαι; Τι δουλειά έχουμε εμείς με αυτούς; Γιατί άραγε να κάνω αυτή την σύγκριση; Πράγματα αυτονόητα και πασίγνωστα γιατί να μπαίνουν στην ίδια ζυγαριά αφού όλοι ξέρουμε προς τα πού θα γύρει ; Και όμως μπήκα σε αυτή την ανισομερή διαδικασία για να πω στο τέλος ένα πράγμα: Μακάρι να μην γίνουμε ποτέ σαν το Αιγάλεω. Ούτε του τότε, ούτε του τώρα. Και να βλέπουμε τον Ατρόμητο πάντα εκεί ψηλά που τον βλέπουμε με τα οποιαδήποτε λάθη και αδυναμίες του. Και για το Αιγάλεω να έχουμε πάντα έναν «Άγιο», έναν «Όμιλο», έναν Ήφαιστο, έτσι περιστεριώτικα!
