Α ρε χρόνε! Δεν μπορεί κανείς μα κανείς να σε νικήσει!. Ο μόνος αντίπαλος αντίπαλος που έχεις είσαι...εσύ!. Από τούτη εδώ τη φωτογραφία έχουν περάσει 36 ολόκληρα χρόνια. Απίστευτο.

Για εμένα όμως δεν είναι μια απλή φωτογραφία. Είναι η αφίσα που έχει σημαδέψει τα παιδικά μου χρόνια και δεν πρόκειται να την ξεχάσω ποτέ. Υπήρχε που λέτε περιοδικό «Ομάδα» το έλεγαν που πιτσιρικάς έτυχε να πέσει στα χέρια μου γιατί είχε μέσα την αφίσα του Ατρόμητου με αυτήν εδώ ακριβώς την ενδεκάδα.

Νομίζω την είχα βάλει αν θυμάμαι καλά στο μαγαζί του πατέρα μου, στην οδό 25ης Μαρτίου 5. Κάπου εκεί την είχε κολλήσει. Αυτή η αφίσα λοιπόν είναι πάντα μέσα μου, με γυρίζει στα παιδικά μου χρόνια, στα όμορφα εκείνα χρόνια της δεκαετίας του '80. Η Ατρομητάρα μας παίζει τότε (1980-81) στην Α' Εθνική.

Για τελευταία φορά μέχρι το 2005 που επέστρεψε. Ποιος να το περίμενε ότι θα ακολουθούσε τόση κατρακύλα. Δεν ξέρω πως να σας το πω αλλά στα παιδικά μου μάτια αυτοί οι παίκτες έμοιαζαν ινδάλματα. Σήμερα τα πιτσιρίκια δεν νομίζω ότι πρέπει να νιώθουν το ίδιο δέος που νιώθαμε εμείς.

Δυστυχώς τρεις  από τους ήρωες της παιδικής μου αυτής αφίσας έχουν φύγει πια από τη ζωή. Λέτε να τους θυμηθούμε από την αρχή;

Πάνω σειρά από αριστερά: Νίκος Παντελίδης, Γιώργος Κάπουας, Γιώργος Σιδηρόπουλος (δεν ζει), Παναγιώτης Στυλιανόπουλος, Απόστολος Τόσκας, Δημήτρης Μαρής.

Κάτω σειρά από αριστερά: Δημήτρης Σταματάκης, Γιώργος Βασιλόπουλος (δεν ζει), Βαγγέλης Κότσαλος, Όσκαρ Αλβαρέζ (δεν ζει),  Σλόμπονταν Παουνόφσκι.