Τον γνώρισα πριν από οκτώ χρόνια για τις ανάγκες της τηλεοπτικής εκπομπής στον ΕΧΤΡΑ3 κι εκεί να δείτε χαρά που έκανα. Μόλις τον πήρα τηλέφωνο και του είπα τι τον θέλω, απάντησε θετικά και με μεγάλη ευχαρίστηση. Του ζήτησα να μου δώσει μια συνέντευξη για τον Ατρόμητο, την πρώτη του ποδοσφαιρική αγάπη γιατί δεν έκρυβε ότι ήταν και ΑΕΚ.

Ατρόμητος και ΑΕΚ, ΑΕΚ και Ατρόμητος. Εμένα δεν με ενδιέφερε φυσικά η ΑΕΚ αλλά ο Ατρόμητος. Μέσα από την συνέντευξη που μου έδωσε και η οποία πλέον έχει ιστορική σημασία κατάλαβα ότι αγαπάει πάρα πολύ τον Ατρόμητο και ας μην πήγαινε στο γήπεδο. Μου μίλησε για όλους τους άσους της εποχής του, μου τραγούδησε συνθήματα που ακούγονταν τότε στο γήπεδο, κατάλαβα ότι ήταν  Ατρόμητος. Επισκεπτόταν τακτικά το Περιστέρι γιατί στην οδό Θεμιστοκλέους κατοικεί η αδελφή του. Ποτέ δεν διέκοψε τις επαφές του με την πόλη. «Μια φορά την εβδομάδα κατεβαίνω στην αδελφή μου» μου είπε.

Πέρσι που οι εκπομπές για τον Ατρόμητο στον Extra 3 επέστρεψαν στους τηλεοπτικούς δέκτες τον συναντούσα πιο συχνά στα γραφεία του σταθμού γιατί ήταν πρόεδρος στον «Ε» ιδίων συμφερόντων. Πάντα με ρωτούσε λοιπόν για τον Ατρόμητο, μου έλεγε τι του αρέσει και τι όχι, είχε πλήρη άποψη για την ομάδα. Άμα έβλεπε μάλιστα καμιά φορά κάποιον παλαίμαχο από την εποχή του που είχα καλεσμένο εκεί να δείτε χαρά που έκανε. Για να σας πω και την αλήθεια τον «μελετούσα» συχνά. Γιατί θα μου πείτε; Γιατί είχα τον αριθμό του τηλεφώνου αμέσως μετά τον αριθμό του Φυτανίδη και κάθε φορά που ήθελα να πάρω τηλέφωνο τον Σωκράτη κοιτούσα μην κάνω λάθος και πάρω τηλέφωνο τον αείμνηστο πια δάσκαλο της δημοσιογραφίας.

Αυτή ήταν λοιπόν η ατρόμητη πλευρά του Σεραφείμ Φυντανίδη, η απώλεια του οποίου μου προκάλεσε θλίψη. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα τον σκεπάσει.